Բայց ի սկզբանէ Սէրն էր անվախճան…
Saturday 7 July 2007
ՆՈՅՆ ՀՐԱՇՔՆ ԵՍ…
Հեռու-հեռւից, շա՜տ հեռւից կրկին քեզ եմ յիշել ես,
Ու երազներս անթիւ թեւ են առել դէպի քեզ։
Այս էլ քանի՜ ձիգ տարի անցան, անդարձ գնացին,
Ու յուշերը մեր հրկէզ մոռացումով կնքեցին։
Մաղեց անձրեւ, փչեց հով ու մերթ քամի կատաղի,
Որ փշրեցին թերթ առ թերթ մեր խենթ վարդերը դեղին։
Ծագեց հազար արշալոյս տաճարների կատարին,
Բայց ոչ մէկից ոչ մի յոյս չշողաց մեր կրծքերին։
Ճամբաները կտրեցին թէ մեր սիրտը, թէ՛ իրար,
Հորիզոնում մնաց մի խառն, թափթփւած, սին աշխարհ։
Մտանք հազար սրճարան, տրւեցինք տաք գաւաթի,
Բայց ոչ մէկում չբացւեց փակ կծիկը մեր բախտի։
Ու վերջապէս վճռեցինք մտահանել էլ իրար,
Իբրեւ երկու անծանօթ՝ յաւիտեան խորթ եւ օտար։
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Հիմա նորից եմ յիշել ու նայում եմ դէպի քեզ.
Լաւ է կեանքին չես զիջել՝ նոյն հրաշքն ես իմ հրկէզ…

21.9.04
« Տ Ա Ն Գ Օ – 21 »