Բայց ի սկզբանէ Սէրն էր անվախճան…
Tuesday 24 July 2007
ՍԻՐԵՐԳ
Դող ու սարսուռ է, երեկոյ է ջինջ,
Շողերի փունջ է, ծաղիկ է հրկէզ.
Ով՝ ինչ-որ ինչ է, ով՝ փուչ է, ոչինչ,
-Ես սիրում եմ քեզ, ես սիրում եմ քեզ։

Կարօտի գոյն է, նարօտի երանգ,
Թրթիռ ու թոյր է, թառանչ աղեկէզ.
Մէկը հեռու է, երկուսը երազ.
-Ես սիրում եմ քեզ, ես սիրում եմ քեզ։

Տունդ իմ բոյնն է, բոյրդ ամենուր
Շաղել է՝ գարնան թովչանք, շուք ու ծէս.
Մէկը լալիս է, մէկն էլ մունջ է, լուռ.
-Ես սիրում եմ քեզ, ես սիրում եմ քեզ։

Փունջդ անուրջ է, շունչդ կախարդանք,
Շուրջդ մրմունջ է, շշունջդ պէս-պէս.
Մէկը խելօք է, մէկն էլ խենթ է, կեա՛նք,
-Ես սիրում եմ քեզ, ես սիրում եմ քեզ։

6.8.98
« Տ Ա Ն Գ Օ – 21 »