Վախենում եմ կեանքը նենգ
Թեքի ոսկի մեր ուղին,
Ու մենք պարտւած, սրտաբեկ,
Տրւենք… մահւան նկուղին։
Բայց ու՞ր տանենք այդքան լոյս,
Այդքան գարուն, ջերմութիւն.
Ո՛ւր պարփակենք՝ երազ, յոյս,
Այդքան ցնորք, այդքան գոյն։
Ու՞ր ամփոփենք սէր այսքան,
Այսքան կարօտ, այսքան տենչ.
Որտե՜ղ թաղենք այդքան կեանք
Եւ արշալոյս այսքան թէժ։
Գոնէ դառնանք ծաղիկներ,
Աճենք, կանգնենք ուս-ուսի.
Թէ բուրում ենք՝ մէկ եթեր,
Թէ փշրւում՝ միասի՜ն…

23.10.03
« Տ Ա Ն Գ Օ – 21 »